Ho viro, ĉi tio estas longa. Mi estis kuiristo kaj restoraciestro, do mi laboris noktojn, semajnfinojn kaj feriojn. Do ŝi devis atendi alian tagon por festi nian Sankt-Valentenan tagon. Do, mi planis bicikladon kaj piknikon ĉe loka trankvila parko. Mi starigis tablon kun tio, kion mi pakis por ni, belan eta disvastigon por ni kaj a plano por interŝanĝi valentajn donacojn. Ni manĝis, ni parolis kiel normale kaj havis bonegan matenon. Pli proksime al la posttagmezo mi donis al ŝi, ŝian valentinkarton. Se tio ne estus konservado, mi metus ĉiun vorton, kiun mi skribis ĉi tie, ĉe la fino de la karto kaj mi elverŝante mian senton, kiun la karto diris... "Rigardi malsupren". Sub la karto mi etendis sonorilon, kiun mi lakis kaj preparis. Interne estis parte malfermita rajdburĝono kaj en la centro estis ŝia ringo. “Mi ne plu volus pasigi mian vivon ridante, kriante ridetante kaj plorante, tenante kaj amante iun ajn alian en ĉi tiu mondo, kiu ne estas vi. Ĉu vi pensas, ke vi povus trovi ĝin en via koro voli kunhavigi la reston de niaj vivoj kune? Kaj ŝi diris "Atendu, ĉu vi vere?'. Ne necesas diri, ke ŝi estis ŝokita kaj pasigis la sekvajn 3 minutojn rigardante min provante ne plori... tiam ŝi diris "Sed vi diris, ke vi ne... Jes kompreneble!"