اوه مرد، این طولانی است. من سرآشپز و مدیر رستوران بودم، بنابراین شب ها، آخر هفته ها و تعطیلات کار می کردم. بنابراین او باید منتظر یک روز دیگر برای جشن گرفتن روز ولنتاین ما بود. بنابراین، من برای دوچرخه سواری و یک پیک نیک در یک پارک آرام محلی برنامه ریزی کردم. یک میز با چیزهایی که برایمان بسته بندی کردم، یک پهن کوچک خوب برایمان و یک میز گذاشتم برنامه برای تبادل هدایای روز ولنتاین ما غذا خوردیم، مثل معمول صحبت کردیم و صبح خوبی داشتیم. نزدیک‌تر به بعدازظهر، کارت روز ولنتاین را به او دادم. اگر است ذخیره سازی نبود، تک تک کلماتی را که می نوشتم اینجا، انتهای کارت می گذاشتم و احساسم را بیرون می زدم که کارت می گفت…. "به پایین نگاه کن". زیر کارت یک شیشه زنگوله را دراز کردم که لاک زدم و آماده کردم. داخل یک غنچه سواری نیمه باز و در مرکز حلقه او بود. من نمی خواهم بیشتر از عمرم را با خندیدن، فریاد زدن و خندیدن و گریه کردن، در آغوش گرفتن و دوست داشتن هر کس دیگری در این دنیا که تو نیستی بگذرانم. فکر می‌کنی می‌توانی آن را در قلبت پیدا کنی که بخواهی بقیه زندگی‌مان را با هم تقسیم کنیم؟ و او گفت: "صبر کن، آیا واقعاً هستی؟" نیازی به گفتن نیست که او شوکه شده بود و 3 دقیقه بعدی را صرف نگاه کردن به من کرد و سعی کرد گریه نکنم ... سپس او گفت: "اما تو گفتی که نه... بله البته!"