21 जानेवारी रोजी, व्हिटा व्हर्जिनियाला हे नि:शस्त्र प्रामाणिक, मनापासून आणि असुरक्षित पत्र पाठवते, जे व्हर्जिनियाच्या उत्कट गद्याच्या सुंदर विरोधाभासात आहे:

“...मला व्हर्जिनिया हवी असलेली गोष्ट कमी झाली आहे. रात्रीच्या निद्रानाशाच्या दुःस्वप्नाच्या वेळी मी तुला एक सुंदर पत्र लिहिले आणि ते सर्व संपले: मला तुझी आठवण येते, अगदी साध्या हताश मानवी मार्गाने. तुम्ही, तुमच्या सर्व अनाकलनीय अक्षरांसह, इतका प्राथमिक वाक्यांश कधीच लिहिणार नाही; कदाचित तुम्हाला ते जाणवणार नाही. आणि तरीही मला विश्वास आहे की तुम्ही थोडे अंतर समजून घ्याल. परंतु तुम्ही ते इतके उत्कृष्ट वाक्प्रचार धारण कराल की त्याचे वास्तव थोडेसे गमावले पाहिजे. माझ्या बाबतीत हे अगदी ठळक आहे: मी विश्वास ठेवू शकलो असतो त्यापेक्षाही मला तुझी आठवण येते; आणि मी तुम्हाला एक चांगला करार चुकवण्यास तयार होतो. त्यामुळे हे पत्र खरोखरच केवळ वेदनेचे चित्कार आहे. तू माझ्यासाठी किती आवश्यक आहेस हे अविश्वसनीय आहे. मला असे वाटते की तुम्हाला अशा गोष्टी बोलण्याची सवय आहे. धिक्कार असो, बिघडलेला प्राणी; स्वतःला असे देऊन मी तुला माझ्यावर आणखी प्रेम करायला लावणार नाही — पण अरे माझ्या प्रिये, मी हुशार आणि तुझ्याबरोबर उभे राहू शकत नाही: त्यासाठी मी तुझ्यावर खूप प्रेम करतो. खूप खरं. मला आवडत नाही अशा लोकांसोबत मी किती स्टँड ऑफिश राहू शकतो याची तुम्हाला कल्पना नाही. मी ते एका ललित कलेत आणले आहे. पण तू माझा बचाव मोडून काढलास. आणि मला त्याचा खरच राग नाही.”