ဇန်နဝါရီလ 21 ရက်နေ့တွင် Vita သည် Virginia ၏စိတ်အားထက်သန်သောစကားပြေနှင့်လှပစွာဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သောဤလက်နက်မဲ့ရိုးသား၊ စိတ်နှလုံးနှင့်ဂရုမစိုက်သောဤလက်နက်ကိုဗာဂျီးနီးယားသို့ပေးပို့သည်။

“… ဗာဂျီးနီးယားကို လိုချင်တဲ့ အရာတစ်ခုအဖြစ် ကျွန်တော် လက်လျှော့လိုက်ရတယ်။ ညရဲ့ အိပ်မပျော်တဲ့ အိပ်မက်ဆိုးတွေထဲမှာ မင်းအတွက် လှပတဲ့စာတစ်စောင်ရေးခဲ့တယ်၊ အားလုံးပြီးသွားပါပြီ- ရိုးရှင်းတဲ့စိတ်ပျက်စရာကောင်းတဲ့ လူသားပုံစံနဲ့ မင်းကိုလွမ်းတယ်။ မင်းရဲ့ ထုံမွှမ်းတဲ့ စာလုံးတွေအားလုံးနဲ့ မင်းဟာ အဲဒီလောက် အခြေခံကျတဲ့ စကားစုကို ဘယ်တော့မှ ရေးမှာမဟုတ်ဘူး။ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သင်ကဒါကိုခံစားရမှာတောင်မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် မင်း နည်းနည်းကွာဟချက်ရှိမယ်လို့ ငါယုံကြည်တယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းဒါကို ခမ်းနားထည်ဝါတဲ့ စကားတစ်ခွန်းနဲ့ ဝတ်ထားတော့ ဒါဟာ သူ့ရဲ့အဖြစ်မှန်ကို နည်းနည်းလေး ဆုံးရှုံးသွားစေလိမ့်မယ်။ ငါနှင့်အတူရှိသော်လည်း၊ အလွန်ပြင်းထန်သည်- ငါယုံကြည်နိုင်သည်ထက်ပင်သင့်ကိုပို၍သတိရသည်; ပြီးတော့ မင်းကို ကောင်းကောင်းလက်လွှတ်ဖို့ ငါပြင်ဆင်ထားတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီစာဟာ တကယ်ကို နာကျင်စေမှု သက်သက်ပါ။ မင်းငါ့အတွက် ဘယ်လောက်အရေးကြီးတယ်ဆိုတာ မယုံနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။ ဒီစကားတွေကို လူတွေပြောလေ့ရှိတယ်လို့ ကျွန်တော်ထင်ပါတယ်။ ညစ်ညူးသောသတ္တဝါ၊ ဒီလိုမျိုး ကိုယ့်ကိုကိုယ်စွန့်စားပြီး မင်းငါ့ကို မချစ်တော့ဘူးလား — ဒါပေမယ့် အိုး ချစ်လေး၊ ငါ မင်းနဲ့ ပါးနပ်ပြီး ပြတ်ပြတ်သားသား မရပ်တည်နိုင်တော့ဘူး- အဲဒါအတွက် မင်းကို ငါအရမ်းချစ်တယ်။ အမှန်ပင်။ ကိုယ်မချစ်တဲ့သူတွေနဲ့ ဘယ်လိုအပြတ်အသတ်နေနိုင်မလဲ မသိဘူး။ ငါက အဲဒါကို အနုပညာမြောက်အောင် ဆောင်ခဲ့တာ။ ငါ့ခံဝန်ကို ဖြိုဖျက်ပြီ။ ပြီးတော့ ငါတကယ် စိတ်မဆိုးဘူး။”