Oh man, dit is een lange. Ik was chef-kok en restaurantmanager, dus ik werkte 's nachts, in het weekend en op feestdagen. Dus moest ze wachten op een andere dag om onze Valentijnsdag te vieren. Dus plande ik een fietstocht en een picknick in een plaatselijk rustig park. Ik zette een tafel klaar met wat ik voor ons had ingepakt, een leuke kleine spreiding voor ons en een plan om valentijnscadeaus uit te wisselen. We aten, praatten zoals normaal en hadden een geweldige ochtend. Tegen de middag overhandigde ik haar haar valentijnskaart. Als het geen opslag was, zou ik elk woord dat ik schreef hier zetten, aan het einde van de kaart en ik stortte mijn gevoel uit de kaart zei …. "Kijk naar beneden". Onder de kaart hield ik een stolp voor die ik heb gelakt en geprepareerd. Binnenin zat een gedeeltelijk geopende rode knop en in het midden was haar ring. “Ik zou niet meer van mijn leven willen doorbrengen met lachen, schreeuwen, lachen en huilen, iemand anders op deze wereld vasthouden en liefhebben die jij niet bent. Denk je dat je het in je hart zou kunnen vinden om de rest van ons leven samen te willen delen? En ze zei: 'Wacht, ben je echt?'. Onnodig te zeggen dat ze geschokt was en de volgende 3 minuten naar me staarde terwijl ze probeerde niet te huilen… toen zei ze: “Maar je zei dat je niet….. Ja natuurlijk!”