O rany, to jest długie. Byłem szefem kuchni i kierownikiem restauracji, więc pracowałem wieczorami, w weekendy i święta. Musiała więc poczekać na kolejny dzień, aby uczcić nasze Walentynki. Zaplanowałem więc przejażdżkę rowerową i piknik w lokalnym cichym parku. Przygotowałem stół z tym, co dla nas spakowałem, fajną małą pastą dla nas i krok po kroku do wymiany prezentów walentynkowych. Jedliśmy, rozmawialiśmy jak zwykle i spędziliśmy wspaniały poranek. Bliżej popołudnia wręczyłem jej kartkę walentynkową. Gdyby to nie było przechowywanie, umieściłbym tutaj każde słowo, które napisałem, na końcu kartki i wylanie mojego uczucia, które powiedziała karta…. "Spójrz w dół". Pod kartką wyciągnęłam dzwoneczek, który polakierowałam i przygotowałam. W środku był częściowo otwarty pączek, a pośrodku jej pierścionek. „Nie chciałbym spędzić więcej życia śmiejąc się, krzycząc, uśmiechając się i płacząc, trzymając i kochając kogokolwiek innego na tym świecie, kto nie jest tobą. Myślisz, że znalazłbyś w swoim sercu chęć spędzenia reszty naszego wspólnego życia? A ona powiedziała: „Czekaj, czy naprawdę jesteś?”. Nie trzeba dodawać, że była zszokowana i przez następne 3 minuty wpatrywała się we mnie, starając się nie płakać… potem powiedziała: „Ale powiedziałeś, że nie….. Oczywiście!”