Στις 21 Ιανουαρίου, η Βίτα στέλνει στη Βιρτζίνια αυτή την αφοπλιστικά ειλικρινή, εγκάρδια και αφύλακτη επιστολή, η οποία έρχεται σε όμορφη αντίθεση με την παθιασμένη πεζογραφία της Βιρτζίνια:

«… Έχω περιοριστεί σε κάτι που θέλει τη Βιρτζίνια. Σου έγραψα ένα όμορφο γράμμα στις άγρυπνες εφιαλτικές ώρες της νύχτας και όλα έχουν φύγει: Απλώς μου λείπεις, με έναν πολύ απλό απελπισμένο ανθρώπινο τρόπο. Εσείς, με όλα τα ανόητα γράμματά σας, δεν θα γράφατε ποτέ μια τόσο στοιχειώδη φράση όσο αυτή. ίσως δεν θα το ένιωθες καν. Και παρόλα αυτά πιστεύω ότι θα έχετε λογικά ένα μικρό κενό. Αλλά θα το ντύνατε με μια τόσο εξαίσια φράση που θα έπρεπε να χάσει λίγο από την πραγματικότητά του. Ενώ με μένα είναι πολύ έντονο: μου λείπεις ακόμα περισσότερο από όσο μπορούσα να πιστέψω. και ήμουν έτοιμος να μου λείψεις πολύ. Έτσι αυτό το γράμμα είναι στην πραγματικότητα απλώς ένα τσιρίγμα πόνου. Είναι απίστευτο πόσο απαραίτητος έχεις γίνει για μένα. Υποθέτω ότι έχετε συνηθίσει να λένε αυτά τα πράγματα. Ανάθεμά σου, κακομαθημένο πλάσμα. Δεν θα σε κάνω να με αγαπήσεις άλλο παραχωρώντας τον εαυτό μου έτσι — Αλλά ω, αγαπητέ μου, δεν μπορώ να είμαι έξυπνος και να αντιστέκομαι μαζί σου: Σε αγαπώ πάρα πολύ γι' αυτό. Πάρα πολύ αληθινά. Δεν έχεις ιδέα πόσο ανήσυχος μπορώ να είμαι με ανθρώπους που δεν αγαπώ. Το έχω φέρει σε μια ωραία τέχνη. Αλλά έχεις διαλύσει τις άμυνές μου. Και δεν το αγανακτώ».