ຈົດໝາຍຮັກ: MARGARET MEAD ແລະ RUTH BENEDICT
Margaret Mead ອົດທົນໃນຖານະນັກວິທະຍາສາດວັດທະນະທໍາທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດແລະມີອິດທິພົນທີ່ສຸດໃນໂລກ, ຜູ້ທີ່ບໍ່ພຽງແຕ່ນິຍົມມານະນຸສາດຕົນເອງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງໄດ້ວາງພື້ນຖານສໍາລັບການປະຕິວັດທາງເພດຂອງ 1960s ດ້ວຍການສຶກສາທັດສະນະຄະຕິທາງເພດຂອງນາງ. ນອກເໜືອໄປຈາກການເປີດກວ້າງສົນທິສັນຍາວັດທະນະທຳຜ່ານວຽກງານຂອງນາງແລ້ວ, ນາງຍັງໄດ້ປະກອບການປະຕິວັດໃນຊີວິດສ່ວນຕົວຂອງຕົນ. ແຕ່ງງານກັບຜູ້ຊາຍສາມຄັ້ງ, ນາງໄດ້ຮັກແພງຜົວທີສາມຂອງນາງ, ນັກວິທະຍາສາດດ້ານມະນຸດສະທໍາທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງອັງກິດ Gregory Bateson, ເຊິ່ງນາງໄດ້ມີລູກສາວ. ແຕ່ຄວາມສຳພັນທີ່ເຂັ້ມຂຸ້ນ ແລະ ຍືນຍົງທີ່ສຸດຂອງຊີວິດຂອງນາງແມ່ນກັບຜູ້ຍິງ—ນັກມານະສາດ ແລະນັກຂຽນພື້ນເມືອງ. Ruth Benedict, ຄູສອນຂອງ Mead ຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Columbia, ອາຍຸສິບສີ່ປີຂອງນາງ. ທັງສອງໄດ້ແບ່ງປັນຄວາມຜູກພັນຂອງຄວາມກະຕືລືລົ້ນທີ່ບໍ່ທໍາມະດາແລະຄວາມມັກ, ເຊິ່ງໄດ້ຍືດຍາວໄປທົ່ວສະຕະວັດທີສີ່ຈົນກ່ວາໃນຕອນທ້າຍຂອງຊີວິດຂອງ Benedict.
ໃນເດືອນສິງຫາຂອງປີ 1925, Mead ອາຍຸ 24 ປີໄດ້ຂີ່ເຮືອໄປ Samoa, ເລີ່ມການເດີນທາງທີ່ຈະສ້າງບົດບັນທຶກທີ່ມີອິດທິພົນອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງນາງ. ການມາຮອດຂອງອາຍຸໃນ Samoa: ການສຶກສາທາງດ້ານຈິດໃຈຂອງຊາວຫນຸ່ມໃນຍຸກເບື້ອງຕົ້ນສໍາລັບອາລະຍະທໍາຕາເວັນຕົກ. (Mead, ຜູ້ທີ່ເຊື່ອວ່າ “ຄົນເຮົາສາມາດຮັກຄົນຈໍານວນຫນຶ່ງແລະຄວາມຮັກທີ່ສາທິດນັ້ນມີຂອງຕົນ ສະຖານທີ່ ໃນຄວາມສຳພັນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ,” ໄດ້ແຕ່ງງານໃນຕອນນັ້ນກັບຜົວທຳອິດຂອງນາງ ແລະເຂົາເຈົ້າມີການຈັດຕັ້ງທີ່ບໍ່ເປັນແບບທຳມະດາ ເຊິ່ງທັງສອງໄດ້ໃຫ້ນາງເຮັດວຽກພາກສະໜາມຢູ່ຫ່າງໄກຈາກລາວເປັນເວລາດົນນານ ແລະເຮັດໃຫ້ນາງມີຄວາມຮູ້ສຶກຕໍ່ Ruth.) ໃນວັນທີສີ່ຂອງນາງ. ຢູ່ໃນທະເລ, ນາງຂຽນ Benedict ດ້ວຍຄວາມອຸທິດສ່ວນເທົ່າທຽມກັນແລະຄວາມຮີບດ່ວນ:
“ຣຸດ, ຫົວໃຈທີ່ຮັກແພງ,. . . ເມລທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮັບກ່ອນອອກຈາກ Honolulu ແລະໃນເມລ steamer ຂອງຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເລືອກໄດ້ດີກວ່າ. ຈົດໝາຍຫ້າສະບັບຈາກເຈົ້າ — ແລະ, ໂອ້, ຂ້ອຍຫວັງວ່າເຈົ້າອາດຈະຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍຢູ່ໃກ້ເຈົ້າເລື້ອຍໆ—ໄດ້ພັກຜ່ອນຢ່າງອ່ອນນຸ້ມ ແລະ ຫວານຊື່ນຢູ່ໃນອ້ອມແຂນຂອງເຈົ້າ. ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ອຍອິດເມື່ອຍແລະເຈັບປ່ວຍດ້ວຍຄວາມປາດຖະຫນາເຈົ້າຂ້ອຍສາມາດກັບຄືນໄປແລະຄືນໃຫມ່ໃນຕອນບ່າຍທີ່ Bedford Hills ໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງນີ້, ເມື່ອການຈູບຂອງເຈົ້າຖືກຝົນລົງໃສ່ໃບຫນ້າຂອງຂ້ອຍ, ແລະຄວາມຊົງຈໍານັ້ນຈະສິ້ນສຸດລົງໃນຄວາມສະຫງົບສະເຫມີ, ທີ່ຮັກແພງ.”
ສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ:
"Ruth, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເກີດມາໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ — ແລະຍັງບໍ່ເຄີຍມີສະຕິຂອງຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງຄວາມຮັກຂອງທ່ານໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ. ເຈົ້າໄດ້ຊັກຈູງຂ້ອຍເຖິງສິ່ງໜຶ່ງໃນຊີວິດທີ່ເຮັດໃຫ້ຊີວິດມີຄ່າ.
ເຈົ້າບໍ່ມີຂອງຂວັນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່ານີ້, ທີ່ຮັກ. ແລະຄວາມຊົງຈໍາຂອງໃບຫນ້າຂອງເຈົ້າ, ທຸກໆຈັງຫວະຂອງສຽງຂອງເຈົ້າແມ່ນຄວາມສຸກທີ່ຂ້ອຍຈະລ້ຽງຢ່າງຫິວໂຫຍໃນເດືອນຂ້າງຫນ້ານີ້."
ໃນຈົດໝາຍອື່ນ:
"[ຂ້ອຍສົງໄສ] ວ່າຂ້ອຍສາມາດຈັດການດໍາລົງຊີວິດຕໍ່ໄປໄດ້ບໍ, ເພື່ອຢາກດໍາລົງຊີວິດຕໍ່ໄປຖ້າທ່ານບໍ່ສົນໃຈ."
ແລະຕໍ່ມາ:
"Honolulu ຕ້ອງການການປະກົດຕົວຂອງເຈົ້າບໍ? ໂອ້, ທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍ — ຖ້າບໍ່ມີມັນ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດອາໄສຢູ່ທີ່ນີ້ໄດ້. ຮິມຝີປາກຂອງເຈົ້ານຳມາໃຫ້ພອນ—ທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍ.”
ໃນເດືອນທັນວາຂອງປີນັ້ນ, Mead ໄດ້ຮັບຕໍາແຫນ່ງເປັນຜູ້ຊ່ວຍ curator ຢູ່ພິພິທະພັນປະຫວັດສາດທໍາມະຊາດຂອງອາເມລິກາ, ບ່ອນທີ່ນາງຈະສືບຕໍ່ໃຊ້ເວລາສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງນາງ. ນາງໄດ້ຍອມຮັບຢ່າງຕື່ນເຕັ້ນເປັນສ່ວນໃຫຍ່ເພື່ອວ່າໃນທີ່ສຸດນາງໄດ້ໃກ້ຊິດກັບ Benedict, ແລະຍ້າຍໄປນິວຢອກກັບຜົວຂອງນາງ, Luther Cressman, ເຊື່ອຢ່າງຫນັກແຫນ້ນວ່າສາຍພົວພັນທັງສອງຈະບໍ່ເປັນອັນຕະລາຍຫຼືຂັດແຍ້ງກັນ. ທັນທີທີ່ມີການຕັດສິນໃຈ, ນາງໄດ້ຂຽນເຖິງ Benedict ໃນວັນທີ 7 ມັງກອນ, 1926:
"ຄວາມໄວ້ວາງໃຈຂອງເຈົ້າໃນການຕັດສິນໃຈຂອງຂ້ອຍແມ່ນເປັນຫຼັກຂອງຂ້ອຍ, ທີ່ຮັກ, ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ສາມາດຈັດການໄດ້. ແລະຄວາມຮັກທັງໝົດທີ່ເຈົ້າໄດ້ຖອກລົງມາໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນເຂົ້າຈີ່ແລະເຫຼົ້າອະງຸ່ນຫຼາຍທີ່ສຸດເພື່ອຄວາມຕ້ອງການໂດຍກົງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ສະເໝີ, ຂ້ອຍກັບມາຫາເຈົ້າສະເໝີ. ຂ້ອຍຈູບຜົມຂອງເຈົ້າ, ທີ່ຮັກ.
ສີ່ມື້ຕໍ່ມາ, Mead ສົ່ງຈົດໝາຍທີ່ໜ້າເສົ້າໃຈໃຫ້ Benedict, ສະທ້ອນເຖິງຄວາມສຳພັນຂອງນາງສອງຄົນ ແລະຄວາມຮັກທີ່ເກີດຈາກຄວາມມັກຂອງຕົນເອງ:
"ໃນທາງຫນຶ່ງທີ່ການຢູ່ໂດດດ່ຽວນີ້ແມ່ນເປີດເຜີຍໂດຍສະເພາະ - ໃນວິທີທີ່ຂ້ອຍສາມາດບິດແລະປ່ຽນທັດສະນະຄະຕິຂອງຂ້ອຍຕໍ່ຄົນທີ່ບໍ່ມີການກະຕຸ້ນຢ່າງແທ້ຈິງຍົກເວັ້ນເຊັ່ນ: ນ້ໍາພຸຈາກພາຍໃນຂ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະຕື່ນນອນໃນຕອນເຊົ້າພຽງແຕ່ຮັກທ່ານຫນ້າຢ້ານກົວຫຼາຍໃນວິທີການທີ່ຂ້ອນຂ້າງໃຫມ່ແລະຂ້າພະເຈົ້າອາດຈະບໍ່ໄດ້ພຽງພໍ rubbed ນອນຈາກຕາຂອງຂ້າພະເຈົ້າເພື່ອເບິ່ງຮູບຂອງທ່ານ. ມັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມຮູ້ສຶກແປກປະຫຼາດ, ເກືອບບໍ່ສະບາຍໃຈກ່ຽວກັບການປົກຄອງຕົນເອງ. ແລະມັນເປັນຄວາມຈິງທີ່ວ່າພວກເຮົາມີຄວາມຮັກນີ້ "ຢູ່ໃກ້" ຮ່ວມກັນສໍາລັບຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກວ່າເຈົ້າຢູ່ໄກເກີນໄປທີ່ຈະກະຊິບ, ແລະຜົມທີ່ຮັກຂອງເຈົ້າພຽງແຕ່ເລື່ອນຜ່ານນິ້ວມືຂອງຂ້ອຍ. . . .ເມື່ອຂ້ອຍເຮັດວຽກທີ່ດີ, ມັນສະເຫມີສໍາລັບເຈົ້າ ... ແລະຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າໃນປັດຈຸບັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ.”
ຫ້າອາທິດຕໍ່ມາ, ໃນກາງເດືອນກຸມພາ, Mead ແລະ Benedict ເລີ່ມຕົ້ນ ການວາງແຜນ ການພັກຜ່ອນສາມອາທິດຮ່ວມກັນ, ເຊິ່ງພິສູດວ່າ, ຂອບໃຈກັບຕາຕະລາງຂອງຜົວຂອງພວກເຂົາ, ສັບສົນຫຼາຍກ່ວາທີ່ທັງສອງຄິດໄວ້ໃນຕອນຕົ້ນ. Margaret ຂຽນ Ruth ດ້ວຍຄວາມຄຽດແຄ້ນຕໍ່ການວາງແຜນທັງຫມົດ:
"ຂ້ອຍຈະຕາບອດຫຼາຍໂດຍການເບິ່ງເຈົ້າ, ຂ້ອຍຄິດວ່າດຽວນີ້ມັນບໍ່ເປັນຫຍັງ - ແຕ່ສິ່ງທີ່ ໜ້າ ຮັກຂອງຄວາມຮັກຂອງພວກເຮົາແມ່ນມັນຈະເປັນໄປໄດ້. ພວກເຮົາບໍ່ຄືກັບຄົນຮັກຂອງ Edward ທີ່ “ຕອນນີ້ພວກເຂົານອນແກ້ມແກ້ມ” ແລະ ອື່ນໆ. ຜູ້ທີ່ລືມສິ່ງທີ່ຮັກໄດ້ສອນເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຮັກ—ມີຄ່າ, ມີຄ່າ. ຂ້ອຍຈູບຜົມຂອງເຈົ້າ.”
ໃນກາງເດືອນມີນາ, Mead ອີກເທື່ອຫນຶ່ງໄດ້ຮາກຖານຢ່າງຫນັກແຫນ້ນໃນຄວາມຮັກຂອງນາງທີ່ມີຕໍ່ Benedict:
“ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນອິດສະລະ ແລະ ມີຄວາມຍືນຍົງຢ່າງມະຫາສານ, ເດືອນແຫ່ງຄວາມສົງໄສທີ່ມືດມົວຖືກລ້າງອອກ, ແລະວ່າຂ້ອຍສາມາດແນມເບິ່ງເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຍິນດີໃນສາຍຕາໃນຂະນະທີ່ເຈົ້າເອົາຂ້ອຍຢູ່ໃນອ້ອມແຂນຂອງເຈົ້າ. ທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍ! ທີ່ສວຍງາມຂອງຂ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຂອບໃຈພຣະເຈົ້າທີ່ທ່ານບໍ່ໄດ້ພະຍາຍາມທີ່ຈະຮົ້ວຂ້າພະເຈົ້າອອກ, ແຕ່ໄວ້ວາງໃຈຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຈະເອົາຊີວິດທີ່ມັນມາແລະເຮັດໃຫ້ບາງສິ່ງບາງຢ່າງຂອງມັນ. ດ້ວຍຄວາມໄວ້ວາງໃຈຂອງເຈົ້າຂ້ອຍສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ - ແລະອອກມາດ້ວຍສິ່ງທີ່ມີຄ່າທີ່ບັນທຶກໄວ້. ຫວານ, ຂ້ອຍຈູບມືຂອງເຈົ້າ."
ເມື່ອລະດູຮ້ອນມາຮອດ, Mead ເຫັນວ່າຕົນເອງມີຄວາມຮັກກັບ Benedict ຄືກັບຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າພົບກັນຄັ້ງທຳອິດເມື່ອຫົກປີກ່ອນ, ຂຽນຈົດໝາຍລົງວັນທີ 26 ສິງຫາ 1926 ວ່າ:
“ນາງ Ruth ທີ່ຮັກແພງທີ່ສຸດ, ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈຫຼາຍ ແລະ ຝູງ cobwebs ຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍເບິ່ງຄືວ່າໄດ້ຖືກພັດໄປໃນປາຣີ. ຂ້າພະເຈົ້າທຸກຍາກທີ່ສຸດໃນມື້ທີ່ຜ່ານມາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃກ້ຄວາມສົງໃສຫຼາຍກວ່າທີ່ເຄີຍກ່ອນທີ່ຈະມີລັກສະນະ impregnable ທີ່ສໍາຄັນຂອງຄວາມຮັກຂອງພວກເຮົາທີ່ມີຕໍ່ກັນ. ແລະຕອນນີ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກສະຫງົບກັບໂລກທັງຫມົດ. ເຈົ້າອາດຈະຄິດວ່າມັນເປັນການລໍ້ລວງພະເຈົ້າໃຫ້ເວົ້າແນວນັ້ນ, ແຕ່ຂ້ອຍຖືທັງຫມົດນີ້ເປັນການຄໍ້າປະກັນສູງຂອງສິ່ງທີ່ຂ້ອຍສົງໃສຕະຫຼອດເວລາ - ຄວາມອົດທົນຂອງ passion - ແລະພຽງແຕ່ຫັນຫົວຂອງເຈົ້າ, ໂອກາດຂອງສຽງຂອງເຈົ້າມີພຽງແຕ່. ພະລັງງານຫຼາຍເທົ່າທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ມື້ຜ່ານໄປໃນປັດຈຸບັນດັ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດສີ່ປີກ່ອນ. ແລະດັ່ງທີ່ທ່ານໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າກະຕືລືລົ້ນໃນການຂະຫຍາຍຕົວຫຼາຍກວ່າຄວາມຢ້ານ, ດັ່ງນັ້ນທ່ານຍັງໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າມີສາດສະຫນາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຄິດທີ່ຈະຊະນະໃນຄວາມອົດທົນທີ່ຍືນຍົງ.
ໃນເດືອນກັນຍາຂອງປີ 1928, ໃນຂະນະທີ່ Mead ເດີນທາງໂດຍລົດໄຟເພື່ອແຕ່ງງານກັບຜົວທີສອງຂອງນາງຫຼັງຈາກການແຕ່ງງານຄັ້ງທໍາອິດຂອງນາງໄດ້ພັງທະລາຍລົງ, ຈົດຫມາຍສະບັບທີ່ຫວານຊື່ນອີກສະບັບຫນຶ່ງເຖິງ Ruth ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາຄາດເດົາວ່າສິ່ງທີ່ອາດຈະແຕກຕ່າງກັນແມ່ນຄວາມຟຸ່ມເຟືອຍທາງດ້ານກົດຫມາຍຂອງຄວາມຮັກທີ່ທັນສະໄຫມໄດ້ກາຍເປັນຄວາມຈິງໃນສະໄຫມຂອງ Mead, ເຮັດໃຫ້. ເປັນໄປໄດ້ທີ່ນາງແລະ Ruth ຈະແຕ່ງງານແລະສ້າງສະຫະພາບທີ່ຫມັ້ນຄົງຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນທາງການພາຍໃຕ້ກົດຫມາຍ:
“ທີ່ຮັກ,
[... ]
ຂ້ອຍໄດ້ນອນເກືອບທຸກມື້ນີ້ພະຍາຍາມກໍາຈັດຄວາມເຢັນນີ້ແລະບໍ່ໃຫ້ເບິ່ງປະເທດທີ່ຂ້ອຍເຫັນທໍາອິດຈາກແຂນຂອງເຈົ້າ.
ສ່ວນຫຼາຍແລ້ວ, ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນໂງ່ທີ່ຈະແຕ່ງງານກັບໃຜ. ຂ້າພະເຈົ້າອາດຈະເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊາຍແລະຕົນເອງບໍ່ພໍໃຈ. ໃນປັດຈຸບັນຝັນກາງເວັນຂອງຂ້ອຍສ່ວນຫຼາຍແມ່ນກັງວົນກ່ຽວກັບການບໍ່ໄດ້ແຕ່ງງານເລີຍ. ຂ້າພະເຈົ້າສົງໃສວ່າຖ້າຫາກວ່າການທີ່ຈະແຕ່ງງານບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ການລະບຸຕົວຕົນອື່ນກັບທ່ານ, ແລະເປັນການບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ເພາະຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເອົາເຈົ້າໄປຈາກ Stanley ແລະເຈົ້າສາມາດພາຂ້ອຍໄປຈາກ [Reo] ໄດ້ - ບໍ່ມີການກະພິບຕາ.
[... ]
ຄຽງຂ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງແລະຄວາມໝັ້ນຄົງ ແລະຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ອົດທົນທັງໝົດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີຕໍ່ທ່ານ, ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງກໍຄືດິນຊາຍ. ເຈົ້າໃຈຮ້າຍບໍເມື່ອຂ້ອຍເວົ້າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້? ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ສົນໃຈ - ເຄີຍ - ສິ່ງໃດໃນຂອງຂວັນທີ່ສົມບູນແບບທີ່ສຸດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້ຂ້ອຍ. ຈຸດໃຈກາງຂອງຊີວິດຂອງຂ້ອຍແມ່ນສະຖານທີ່ທີ່ມີກໍາແພງທີ່ສວຍງາມ, ຖ້າແຄມມີຫຍ້າເລັກນ້ອຍແລະ ragged - ດີ, ມັນແມ່ນຈຸດສູນກາງທີ່ນັບໄດ້ - ທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍ, ງາມ, ທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍ.
Margaret ຂອງທ່ານ”
ໃນປີ 1933, ເຖິງວ່າຈະມີການຈັດວາງແບບເສລີຂອງການແຕ່ງງານຂອງນາງ, Mead ຮູ້ສຶກວ່າມັນຖືກບີບບັງຄັບຈາກຄວາມຮັກທີ່ນາງມີຕໍ່ Benedict. ໃນຈົດໝາຍເຖິງ Ruth ຈາກວັນທີ 9 ເມສາ, ນາງໄດ້ສະທ້ອນເຖິງຄວາມເຄື່ອນໄຫວ ແລະ ຄວາມອ້ວນເຫຼົ່ານັ້ນ ໃນການຜ່ອນຄາຍຂອງການເລືອກທີ່ຈະຫຼຸດພົ້ນຈາກຂໍ້ຈຳກັດເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ມີອິດສະລະທີ່ຈະຮັກຢ່າງເຕັມທີ່:
“ໂດຍໄດ້ປະຖິ້ມຕົວເອງຫຼາຍ, ເພື່ອຕອບສະ ໜອງ ກັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈຜິດວ່າຄວາມ ຈຳ ເປັນຂອງການແຕ່ງງານຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍບໍ່ມີບ່ອນຫວ່າງ ສຳ ລັບການພັດທະນາທາງດ້ານຈິດໃຈ. … ອ້າວ, ທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍ, ມັນດີຫຼາຍທີ່ຈະເປັນຕົວຂ້ອຍເອງເພື່ອຮັກເຈົ້າອີກຄັ້ງ. . . . ດວງເດືອນເຕັມແລ້ວ ແລະທະເລສາບຍັງຢູ່ ແລະໜ້າຮັກ — ສະຖານທີ່ນີ້ຄືສະຫວັນ — ແລະຂ້ອຍຮັກຊີວິດ. ສະບາຍດີ, ທີ່ຮັກ.”
ໃນຊຸມປີຕໍ່ມາ, ທັງສອງ Margaret ແລະ Ruth ໄດ້ຄົ້ນຫາຂອບເຂດຂອງຄວາມສໍາພັນອື່ນໆຂອງເຂົາເຈົ້າ, ໂດຍຜ່ານການແຕ່ງງານແລະຄູ່ຮ່ວມງານພາຍໃນປະເທດ, ແຕ່ຄວາມຮັກຂອງພວກເຂົາມີຕໍ່ກັນແລະກັນພຽງແຕ່ສືບຕໍ່ຂະຫຍາຍຕົວ. ໃນປີ 1938, Mead ໄດ້ຈັບມັນໄວ້ຢ່າງສວຍງາມໂດຍການຂຽນເຖິງ “ຄວາມເປັນນິດຂອງຄວາມເປັນເພື່ອນຂອງເຂົາເຈົ້າ.” Mead ແລະຜົວສຸດທ້າຍຂອງນາງ, Gregory Bateson, ຊື່ວ່າ Benedict ຜູ້ປົກຄອງຂອງລູກສາວຂອງພວກເຂົາ. ແມ່ຍິງສອງຄົນໄດ້ແບ່ງປັນຄວາມຜູກພັນຂອງເຂົາເຈົ້າຈົນກ່ວາ Benedict ເສຍຊີວິດຢ່າງກະທັນຫັນຈາກຫົວໃຈວາຍໃນປີ 1948. ໃນຈົດຫມາຍສະບັບສຸດທ້າຍຂອງນາງ, Mead ຂຽນວ່າ:
"ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າສະ ເໝີ ແລະຮັບຮູ້ວ່າຊີວິດທະເລຊາຍອາດຈະເປັນແນວໃດຖ້າບໍ່ມີເຈົ້າ."
ອອກຈາກ Reply ເປັນ