Voorstelverhaal van Danelle en Christina
Hoe we elkaar ontmoetten
Danelle: Christina en ik hebben elkaar 10 jaar geleden leren kennen toen ze samen op de universiteit rugby speelden. College was de tijd in mijn leven dat ik mijn seksualiteit ontdekte zoals de meeste tieners. Christina was erbij toen ik besloot om het mijn vrienden te vertellen en me te laten weten dat het oké was en me niet te schamen. Haar aanwezigheid in die moeilijke tijd betekende de wereld voor mij en ik zal het nooit vergeten.
We kregen een band met koffie, Harry Potter, alle sporten en dezelfde muziekinteresses. We begonnen pas met daten nadat we waren afgestudeerd, maar het begin van een eeuwigheid begon te bloeien in de studententijd. Toen we uitgingen, binten we Doctor Who toen het nog op Netflix stond. Ging naar voetbal-, hockey- en softbalwedstrijden.
De band die we nu hadden gevormd door een relatie te hebben, was zo sterk. We werden verliefd. We hebben vele jaren samen op afstand gedate. Het was zo moeilijk, maar het is ons gelukt. Sinds de universiteit hadden we niet meer in dezelfde stad gewoond. Toen werd het echt moeilijk en raakten we uit elkaar omdat Christina niet uit was naar haar ouders. Dat trok haar weg van een volledige verbintenis.
Christina realiseerde zich al snel de fout die ze had gemaakt en wist dat ze van me hield en een leven samen wilde. Ze vertelde het aan haar ouders en ze hadden niet gelukkiger kunnen zijn. Zelfs haar moeder wist dat ze het gelukkigst was toen we samen waren. Het heeft even geduurd voordat ik mijn vertrouwen weer terug had. Ze wachtte geduldig. Toen, 2 jaar geleden, verhuisde ze met mij van KY naar Nashville. We zijn nog nooit zo sterk geweest en zijn zo klaar om ons leven samen voort te zetten.
Hoe ze vroegen?
Danelle: Het voorstel. Ongeveer 2 maanden voordat het aanzoek gebeurde, vroeg Christina of we in oktober een weekend naar het ouderlijk huis konden gaan. Ik ben kinderverpleegkundige en we plannen onze diensten maanden van tevoren. Dus ze wist ervoor te zorgen dat ik vrij had van mijn werk. Dus ik zei dat ik zeker geen probleem kan indienen om dat weekend vrij te zijn om naar je ouders in KY te gaan.
Snel vooruit naar 2 weken voor de "reis" naar haar ouders, vermeldt Christina dat ze gewoon thuis wil blijven en niet langer naar haar ouders wil gaan. Wat een vreemd verzoek was, want Christina's moeder HOUDT van ons bezoek. Ongeveer een week later vertelt Christina me dat onze vrienden Kalleigh en Laura willen gaan eten bij BBQ plaats in het centrum van Nashville, opnieuw voor mij was dit een vreemd verzoek.
DUS omdat ik de bemiddelende persoon ben die ik ben, begon ik wat informatie van mijn vrienden te verzamelen en te zien wat ze dat weekend van plan waren. Om niet te zegevieren was iedereen BEZIG. Het is 24 oktober, de zaterdag dat we gaan eten met onze vrienden. Die dag chillden Christina en ik thuis, keken wat voetbal, sneden pompoenen uit en maakten een koekjesspookhuis. Die middag had Christina zoiets van "Hé, zou je voor het eten een wandeling over de voetgangersbrug willen maken, ik ben er nog nooit geweest en ik wil echt een foto van het uitzicht?". Deze verklaring stuurde me ZO veel rood vlaggen, 1. Christina om een ​​wandeling voor te stellen is gewoon krankzinnig, dat meisje HOUDT van gewoon rondhangen. 2. Ik was al sceptisch over alles wat op mijn pad kwam. Dus nu gaan er een miljoen gedachten door mijn hoofd, ik denk wat moet ik dragen???? Is dit echt gewoon een etentje of gebeurt het echt, alsof dit vanavond echt niet gebeurt.
Dan beginnen we ons klaar te maken voor het avondeten. Ik ben ALTIJD te laat, en nu ik alles in twijfel trok, werd het nog erger. Ik begon te haperen en sluw te worden. Ik verborg Christina's mobiele telefoon voor haar en sloot mezelf op in mijn slaapkamer. Ik had zoveel emoties en ik wilde niet dat Christina me in paniek zou zien. We begonnen tegen elkaar te schreeuwen door de slaapkamerdeur. Eerlijk terugkijkend was deze hele reeks gewoon HILARISCH. Het waren de meest "Danelle" dingen die ik allemaal had kunnen doen. Ik ben zo koppig en ik moet altijd weten wat er aan de hand is. Er was maar zoveel dat ik kon beheersen. WIJ verlaten eindelijk het huis.
We zouden om 6 uur aan het diner zijn. We vertrokken om 6 uur van huis. Dus op dit moment heb ik het gevoel dat we meteen naar het avondeten moeten, we zijn al laat, maar Christina stond erop dat we nog tijd hadden voor deze DANG-wandeling waar ze het eerder op de dag over had. (De voetgangersbrug kijkt uit over het centrum van Nashville, de meeste mensen gebruiken hem om van het Titans Stadium naar Broadway te lopen of andersom, oftewel een prachtig uitzicht over de stad) Dus we komen bij de brug, ik had mezelf eindelijk bij elkaar na de voorbereidingspauze beneden had ik. We zijn aan het wandelen en ik dacht: oké, hier is een geweldige plek voor je foto, dan zegt Christina: "Oh ja, dat klopt" Trekt haar telefoon eruit om een ​​foto te maken. Dan zegt ze niets en loopt verder.
In mijn gedachten ben ik alsof ik denk dat ik haar volg. Ze is dus een paar stappen voor en eerlijk gezegd is het uitzicht op de brug prachtig. Ik neem de tijd om te wandelen en dan komen we bij een paar bankjes op de brug en Christina zegt "Oh, kijk een TARDIS.". De TARDIS is een Doctor Who-pictogram en het was in de vorm van een klein ring doos. Dat is het moment dat ik het verloor en begon te huilen. Hoe kwam dat daar vroeg ik me af, en er lag ook nog een boek onder de ringendoos. Een stripboek van Christina en ik en ons leven samen in de afgelopen 10 jaar. Ze geeft me het boek, ik heb het door al mijn tranen heen gelezen. Ze heeft zelfs het deel van onze breuk erin opgenomen en ik huilde gewoon harder. Bij het lezen van dit boek kreeg ik flitsen van elk van deze herinneringen. Ik was gevuld met zoveel liefde en vreugde bij het herinneren van al deze momenten. Aan het einde van het boek vroeg ze me met haar te trouwen. Ik zei natuurlijk ja!
Christina heeft dit perfect geënsceneerd, er was zelfs een fotograaf op de brug daar om foto's te maken van het geheel! Zo zijn de ring en het boek daar gekomen! Nadat ik ja had gezegd, heeft de lieve fotograaf wat foto's van ons gemaakt. Toen zei ze: oké, ik zal jullie uit eten laten gaan met je vrienden! Ik had zoiets van OH CRAP, dat klopt, ik denk dat we nog te eten hebben. Ik ben zo emotioneel dat ik niet eens meer helder kon denken tijdens onze rit naar het avondeten.
We gaan naar de BBQ-plaats en lopen naar binnen om onze vrienden te vinden die er al waren, maar ik zag ze niet aan een tafel, dan lopen we naar de achterkant waar ze privé-evenementenruimtes hebben. In mijn hoofd dacht ik WACHT, er is GEEN sprake van een klein diner./ We komen de kamer tegen en ik zeg tegen Christina: "Er kunnen hier maar geen miljoen mensen zijn!" ,,Er zijn daar geen miljoen mensen.'' zegt ze terug. Dan lopen we een kleine kamer vol met AL onze mensen. Ik draai me om van pure schrik en loop even naar buiten en loop dan weer naar binnen. Daar zijn mijn vader en moeder, Christina's vader en moeder, onze goede studievrienden en mijn beste vriend van de middelbare school. Het was allemaal versierd om onze verloving te vieren.
Ik ga naar Christina's moeder toe om te knuffelen en na de knuffel zei ze: "Ben je klaar?", "Klaar voor WAT?" Ik vroeg het, want waar kon ik op dit moment nog meer klaar voor zijn. Toen kwamen van achter de deur achter Christina's moeder mijn 2 beste vrienden Lauren en Natalie, die beiden in de afgelopen 2 jaar waren teruggekeerd naar hun thuisstaat. We werkten alle 3 samen aan dezelfde unit bij Vanderbilt Childrens. Ze waren mijn volk geworden na de universiteit. Het zijn mijn meisjes en staan ​​altijd voor me klaar. Ik was er helemaal weg van dat ze er ook zijn voor het grootste moment in mijn leven. Ik huilde OPNIEUW! Ook was de fotograaf er bij het avondeten, ze versloeg ons daar! Eerlijk gezegd heb ik de beste verloofde, familie en vrienden.
Dat weekend was het meest bijzondere en werd uiteindelijk een ENORME verrassing. Ongeacht mijn pogingen om het te saboteren. Christina heeft aan alles gedacht, professionele foto's, ervoor gezorgd dat al onze mensen er waren, zelfs de buitenlanders EN eten. Het betekende de wereld voor mij en ik zal het nooit vergeten. Mijn vriendin Natalie plande toen ook een verrassingsbrunch op zondag met al onze Vanderbilt Children's vrienden. Kinderverpleegkundigen vormen een speciale band en we hebben een hechte groep.
Verspreid de liefde! Help de LGTBQ+-gemeenschap!
Deel dit liefdesverhaal op sociale media
Laat een reactie achter