Ar Ionawr 21, mae Vita yn anfon y llythyr diarfog o onest, didwyll a diofal hwn i Virginia, sy'n cyferbynnu'n hyfryd â rhyddiaith angerddol Virginia:

“…Rwyf wedi fy nghynhyrfu i beth sydd eisiau Virginia. Cyfansoddais lythyr hardd atoch yn oriau hunllefus di-gwsg y nos, ac mae’r cyfan wedi mynd: dwi jest yn dy golli di, mewn ffordd ddynol anobeithiol eithaf syml. Ni fuasech chwi, â'ch holl lythyrenau di- fud, byth yn ysgrifenu ymadrodd mor elfenol a hyny ; efallai na fyddech chi hyd yn oed yn ei deimlo. Ac eto dwi'n credu y byddwch chi'n synhwyrol o ychydig o fwlch. Ond byddech chi'n ei wisgo mewn ymadrodd mor goeth fel y dylai golli ychydig o'i realiti. Tra gyda mi mae'n eithaf llwm: rwy'n gweld eich eisiau hyd yn oed yn fwy nag y gallwn i fod wedi'i gredu; ac yr oeddwn yn barod i'ch colli yn fawr. Felly dim ond gwichiad o boen yw'r llythyr hwn mewn gwirionedd. Mae'n anhygoel pa mor hanfodol i mi rydych chi wedi dod. Mae'n debyg eich bod chi'n gyfarwydd â phobl yn dweud y pethau hyn. Damniwch chi, greadur ysgeler; Ni wnaf i chwi fy ngharu mwyach trwy roddi fy hun heibio fel hyn—Ond oh fy annwyl, ni allaf fod yn glyfar a disylw gyda thi: yr wyf yn dy garu yn ormodol am hyny. Rhy wir. Nid oes gennych unrhyw syniad pa mor stand-offish y gallaf fod gyda phobl nad wyf yn eu caru. Rwyf wedi dod ag ef i gelfyddyd gain. Ond yr wyt wedi chwalu fy amddiffynfeydd. A dwi ddim wir yn digio fe.”