La 21-an de januaro, Vita sendas al Virginio ĉi tiun senarmige honestan, elkoran kaj sengardan leteron, kiu staras en bela kontrasto kun la pasia prozo de Virginio:

“...Mi estas reduktita al aĵo kiu volas Virginio. Mi verkis belan leteron al vi en la sendormaj koŝmaraj horoj de la nokto, kaj ĉio foriris: mi nur sopiras vin, en tute simpla malespera homa maniero. Vi, kun ĉiuj viaj nestultaj literoj, neniam skribus tiel elementan frazon kiel tiu; eble vi eĉ ne sentus ĝin. Kaj tamen mi kredas, ke vi konscios pri eta breĉo. Sed vi vestus ĝin per tiel delikata frazo, ke ĝi perdus iom de sia realeco. Dum ĉe mi ĝi estas sufiĉe severa: mi sopiras vin eĉ pli ol mi povus kredi; kaj mi estis preta sopiri vin multe. Do ĉi tiu letero estas vere nur doloro de kriado. Estas nekredeble kiom esenca por mi vi fariĝis. Mi supozas, ke vi kutimas, ke homoj diras ĉi tiujn aferojn. Malbenita vi, dorlotita estaĵo; Mi ne plu igos vin ami min, donacante min tiel — Sed ho mia kara, mi ne povas esti lerta kaj kontraŭstaranta kun vi: mi amas vin tro multe por tio. Tro vere. Vi ne havas ideon, kiom malproksime mi povas esti kun homoj, kiujn mi ne amas. Mi alportis ĝin al belarto. Sed vi detruis miajn defendojn. Kaj mi ne vere indignas pri ĝi."