W grudniu tego samego roku Mead zaproponowano jej stanowisko asystenta kustosza w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej, gdzie miała spędzić resztę swojej kariery. Z podnieceniem zgodziła się, w dużej mierze po to, by wreszcie być bliżej Benedykta i przeniosła się do Nowego Jorku ze swoim mężem, Lutherem Cressmanem, mocno wierząc, że te dwa związki nie będą sobie szkodzić ani nie zaprzeczać sobie nawzajem. Zaraz po podjęciu decyzji napisała do Benedykta 7 stycznia 1926 r.:

„Twoje zaufanie do mojej decyzji było moją ostoją, kochanie, inaczej po prostu nie dałbym rady. A cała ta miłość, którą mi wylałeś, jest bardzo chlebem i winem dla mojej bezpośredniej potrzeby. Zawsze, zawsze wracam do Ciebie. Całuję Twoje włosy, kochanie.”

Cztery dni później Mead wysyła Benedictowi przejmujący list, w którym zastanawia się nad jej dwoma związkami i tym, jak miłość krystalizuje się z własnej woli:

„Pod pewnymi względami ta samotna egzystencja jest szczególnie odkrywcza – w sposób, w jaki mogę przekręcać i zmieniać swoje nastawienie do ludzi bez absolutnie żadnego bodźca, z wyjątkiem tych, które pochodzą ze mnie. Pewnego ranka obudzę się po prostu kochając cię strasznie bardzo w zupełnie nowy sposób i być może nie starłem wystarczająco snu z oczu, by nawet spojrzeć na twoje zdjęcie. Daje mi dziwne, wręcz niesamowite poczucie autonomii. I to prawda, że ​​mieliśmy ten urok „blisko” razem, ponieważ nigdy nie czuję Cię zbyt daleko, by szeptać, a Twoje kochane włosy zawsze prześlizgują mi się przez palce. . . .Kiedy wykonuję dobrą pracę, zawsze jest to dla ciebie… a myśl o tobie sprawia, że ​​jestem trochę nieznośnie szczęśliwy.”

Pięć tygodni później, w połowie lutego rozpoczynają się Mead i Benedict planowanie trzytygodniowy wspólny wypad, który dzięki harmonogramom ich mężów okazuje się bardziej skomplikowany, niż początkowo myślano. Zirytowana całym planowaniem Margaret pisze Ruth:

„Będę tak oślepiony, gdy na ciebie patrzę, myślę, że teraz to nie będzie miało znaczenia — ale cudowną rzeczą w naszej miłości jest to, że tak będzie. Nie jesteśmy jak ci kochankowie Edwarda „teraz śpią policzek w policzek” itp., którzy zapomnieli o wszystkich rzeczach, których miłość nauczyła ich kochać – Cenne, cenne. Całuję twoje włosy.

W połowie marca Mead znów jest mocno zakorzeniona w swojej miłości do Benedykta:

„Czuję się niezmiernie wyzwolony i podtrzymany, ciemne miesiące wątpliwości zniknęły i mogę z radością spojrzeć ci w oczy, gdy weźmiesz mnie w ramiona. Mój ukochany! Moja piękna. Dziękuję Bogu, że nie próbujesz mnie odgradzać, ale zaufaj, że przyjmę życie takim, jakie jest, i coś z niego zrobię. Z tym twoim zaufaniem mogę zrobić wszystko — i wyjdę z uratowanym czymś cennym. Słodko, całuję twoje ręce.

Z nadejściem lata Mead zakochała się w Benedykcie tak samo, jak wtedy, gdy spotkali się sześć lat wcześniej, pisząc w liście z 26 sierpnia 1926 r.:

„Ruth najdroższa, jestem bardzo szczęśliwa i wydaje mi się, że ogromna liczba pajęczyn została zerwana w Paryżu. Byłem tak nieszczęśliwy, że ostatniego dnia bardziej niż kiedykolwiek zacząłem wątpić w zasadniczo nie do zdobycia charakter naszego wzajemnego uczucia. A teraz czuję pokój z całym światem. Możesz pomyśleć, że to kuszenie bogów, ale uważam to wszystko za wysoką gwarancję tego, w co zawsze temperamentem wątpiłem – trwałość namiętności – i zwykły obrót głowy, przypadkowe odwrócenie głosu właśnie tyle mocy, by przeżyć ten dzień, tak jak cztery lata temu. I tak jak dajesz mi radość z dorastania, a nie strach, tak też dajesz mi wiarę, o której nigdy nie myślałem, że zwycięży w trwałości namiętności. Kocham cię, Ruth.