21 Ocak'ta Vita, Virginia'ya, Virginia'nın tutkulu düzyazısıyla güzel bir tezat oluşturan bu silahsız bırakacak derecede dürüst, içten ve korumasız mektubu gönderir:

“…Virginia'yı isteyen bir şeye indirgendim. Gecenin uykusuz kabus saatlerinde sana güzel bir mektup yazdım ve hepsi gitti: Seni özlüyorum, oldukça basit, çaresiz bir insani şekilde. Sen, tüm aptal mektuplarınla, asla bu kadar basit bir cümle yazamazsın; belki hissetmezsin bile. Ve yine de küçük bir boşluğa duyarlı olacağınıza inanıyorum. Ama sen onu öyle güzel bir sözle giydirirsin ki, gerçekliğinden bir nebze olsun kaybetmesi gerekir. Oysa benim için oldukça yalındır: Seni inanabileceğimden daha fazla özlüyorum; ve seni epeyce özlemeye hazırdım. Yani bu mektup gerçekten sadece bir acı çığlığı. Benim için bu kadar önemli olmanız inanılmaz. Sanırım böyle şeyler söyleyen insanlara alışkınsın. Lanet olsun sana şımarık yaratık; Kendimi böyle ele vererek beni daha fazla sevmeni sağlayamayacağım - Ama ah canım, sana karşı akıllı ve mesafeli olamam: Seni bunun için fazla seviyorum. Çok gerçekten. Sevmediğim insanlarla ne kadar mesafeli davranabileceğimi bilemezsin. Onu güzel bir sanata taşıdım. Ama sen benim savunmamı kırdın. Ve buna gerçekten içerlemiyorum.”