در حالی که اولین عروسی آن‌ها دارای تزیینات سنتی تری از عروسی بود، دومین عروسی آن‌ها بسیار آرام‌تر بود. ما شدیداً احساس کردیم که این بیشتر یک علامت نقطه گذاری و یک ضرورت قانونی است، نه عروسی. ما به شدت احساس می کنیم که در سال 99 اتفاق افتاد. ما در یک مراسم باغ یک راهرو داشتیم، اما طوفان دنیس ما را به داخل برد. ما دوستی داشتیم که ما را در راهرو با شوخ طبعی بوق می‌داد، در حالی که خواهر و برادرمان ما را همراهی می‌کردند - او دو دور از «اینجا عروس را می‌آید» را با یک مکث بزرگ بین آن دو بازی کرد. پس از آن، ما بطری‌های آب شخصی‌سازی شده را برای مسابقه عروس، دوچرخه‌سواری و مسابقات کروکت ارائه کردیم. ما دسته گل، کیک یا اولین رقص سنتی نداشتیم. اساساً، ما فقط آنچه را که فکر می‌کردیم برایمان درست است، به‌عنوان یک مراسم معنادار برای تعهد و جشن خود انجام دادیم. بنابراین ما از اکثر سنت‌های عروسی اجتناب می‌کردیم، مگر اینکه معنایی در آن ببینیم یا فرصتی برای طنز داشته باشیم.» برای اولین عروسی، عروس ها برای ازدواج قانونی لباس، شلوار و ژاکت می پوشیدند. "من دوست داشتم که جدیدترین سبک خود را، "رسمی دادگاه" بنامم!

برای ازدواج آنها در سال 2013، کاترین از یکی از دوستان خود در کالج که قاضی دادگاه عالی دی سی است، خواست تا قضاوت کند. ما این کار را در یک صبح شنبه در دادگاه انجام دادیم و سپس چند بلوک را برای یک ناهار کباب خوشمزه پیاده روی کردیم. [...] من فکر می کنم امی آن را در طول یک نان تست به بهترین شکل خلاصه کرد. برای مراسم ازدواج قانونی ما، چین و چروک بیشتر، موهای خاکستری بیشتر و بچه های بیشتری وجود داشت!»

شاید تاثیرگذارترین روشی باشد که کاترین و امی پسرشان، کالب را که در آن زمان 7 ساله بود، در مراسم عروسی خود قرار دادند. ما در یک مراسم شنی اضافه کردیم تا تعهد خود را به عنوان یک خانواده ابدی منعکس کنیم، زیرا پسرمان برای به یاد آوردن مراسم فرزندخواندگی او خیلی کوچک بود. این واقعاً قدرتمند بود و اسمش را شهود مادری بگذارید، اما من این حس را دارم که وقتی تعهد ما به عنوان یک خانواده و نقش خود را در آن به شیوه‌ای جدید درک می‌کرد، چیزی در درون او تغییر کرد.»