Baldwin zrobił to wszystko, będąc poza domem i bez skrupułów nieuczciwy (chociaż do końca życia odmawiał utożsamiania się z konkretną etykietą, stwierdzając w swoim ostatnim wywiadzie: „Słowo wesoły zawsze mnie drażniło. Ja nigdy nie rozumiałem dokładnie, co to oznacza. Nie chcę brzmieć z dystansem lub protekcjonalnie, ponieważ tak naprawdę tego nie czuję. Po prostu czuję, że to świat, który ma niewiele wspólnego ze mną, z tym, gdzie dorastałem. Nigdy nie czułem się w nim w domu”. Jego otwartość na swoją seksualność była często źródłem frustracji zarówno dla jego sojuszników, jak i wrogów, ale wybór ucieleśnienia pozornej sprzeczności był wszystkim, co czyniło Baldwina tak niezwykłym. Mógł być zjadliwy w swoich kulturowych krytykach i obserwacjach, ale wystarczająco hojny, by je udzielać; był bystry i pozbawiony sentymentów wobec niewiarygodnej krzywdy, którą widział, ale nie chciał stać się cyniczny w jej obliczu; w dużej mierze potępiał kościół, w którym dorastał, ale na wiele sposobów manifestował jego najbardziej godne podziwu zasady swoim życiem i pracą. Bardzo go kochamy i jego pracę i uważamy, że można się od niego uczyć nieskończenie wiele!