AM LETERO: Oscar Wilde KAJ Sir Alfred Taylor
Dramisto Oscar Wilde estis malliberigita pro sia "krimo" de samseksemo, pelita en bankroton kaj ekzilon kaj finfine venkiĝis al malkonvena morto.
En junio de 1891, Wilde renkontis Lord Alfred "Bosie" Douglas, 21-jaraĝan Oksfordan studenton kaj talentan poeton.
Ilia korespondado estas vidita kiel iuj el la plej belaj en historio.
En januaro de 1893, Wilde skribas al Bosie:
"Mia Propra Knabo,
Via soneto estas sufiĉe aminda, kaj estas mirinde, ke tiuj viaj ruĝaj rozfoliaj lipoj estu faritaj ne malpli por la frenezo de muziko kaj kanto ol por la frenezo de kisado. Via svelta ora animo marŝas inter pasio kaj poezio. Mi scias, ke Hiacinto, kiun Apolono amis tiel freneze, estis vi en la grekaj tagoj.
Kial vi estas sola en Londono, kaj kiam vi iras al Salisbury? Iru tien por malvarmigi viajn manojn en la griza krepusko de gotikaj aferoj, kaj venu ĉi tien kiam ajn vi volas. Ĝi estas aminda loko kaj mankas nur vi; sed unue iru al Salisbury.
Ĉiam, kun eterna amo, via,
Oskaro"
En frua marto de 1893 Wilde skribas:
“Plej kara el ĉiuj knaboj — Via letero estis rava — ruĝa kaj flava vino por mi — sed mi estas malĝoja kaj malafabla — Bosie — vi ne devas fari scenojn kun mi — ili mortigas min — ili ruinigas la belecon de la vivo — mi ne povas. vidu vin, tiel greka kaj kompata, distordita pro pasio; Mi ne povas aŭskulti viajn kurbajn lipojn dirante al mi aĉajn aferojn — ne faru tion — vi rompas mian koron — mi pli frue estus luita* la tutan tagon, ol havi vin amara, maljusta kaj terura — terura.
Mi devas vidi vin baldaŭ — vi estas la dia afero, kiun mi volas — la afero de graco kaj genio — sed mi ne scias kiel fari tion — Ĉu mi venu al Salisbury —? Estas multaj malfacilaĵoj — mia fakturo ĉi tie estas £49 por semajno! Mi ankaŭ havas novan sidĉambron super la Tamizo — sed vi, kial vi ne estas ĉi tie, mia kara, mia mirinda knabo —? Mi timas, ke mi devas foriri; neniu mono, neniu kredito, kaj koro de plumbo
Iam via propra,
Oskaro"
En letero de malfrua decembro de 1893, post lastatempa rifto, Wilde skribas al Douglas:
"Mia plej kara Knabo,
Dankon pro via letero. Mi estas premata de la flugiloj de vulturaj kreditoroj, kaj eksterspecaj, sed mi estas feliĉa sciante, ke ni denove estas amikoj, kaj ke nia amo trapasis la ombron kaj la lumon de fremdiĝo kaj malĝojo kaj eliras rozkrone. kiel antaŭe. Ni estu ĉiam senfine karaj unu al la alia, kiel ja ni ĉiam estis.
Mi pensas pri vi ĉiutage, kaj ĉiam estas devote via.
Oskaro"
En julio de la sekva jaro, Wilde skribas:
“Mia propra kara Knabo,
Mi esperas, ke la cigaredoj alvenis bone. Mi tagmanĝis kun Gladys de Grey, Reggie kaj Aleck York tie. Ili volas, ke mi iru Parizon kun ili ĵaŭdon: oni diras, ke oni portas flanojn kaj pajloĉapelojn kaj manĝas en la Bois, sed, kompreneble, mi ne havas monon, kiel kutime, kaj ne povas iri. Cetere mi volas vidi vin. Ĝi estas vere absurda. Mi ne povas vivi sen vi. Vi estas tiel kara, tiel mirinda. Mi pensas pri vi la tutan tagon, kaj mankas via graco, via knaba beleco, la hela glavludo de via spriteco, la delikata fantazio de via genio, tiel surpriza ĉiam en ĝiaj subitaj hirundoflugoj al nordo kaj sudo, al suno kaj luno — kaj, ĉefe, vi mem. La sola afero, kiu konsolas min, estas tio, kion diris al mi Sibilo de Mortimerstrato (kiun mortuloj nomas sinjorino Robinson)*. Se mi povus malkredi ŝin, mi farus, sed mi ne povas, kaj mi scias, ke frue en januaro vi kaj mi foriros kune por longa vojaĝo, kaj ke via aminda vivo iras ĉiam man en mano kun la mia. Mia kara mirinda knabo, mi esperas, ke vi estas brila kaj feliĉa.
Mi iris al Bertie, hodiaŭ mi skribis hejme, poste iris kaj sidis kun mia patrino. Morto kaj Amo ŝajnas marŝi ambaŭflanke dum mi trapasas la vivon: ili estas la nuraj aferoj pri kiuj mi pensas, iliaj flugiloj ombras min.
Londono estas dezerto sen viaj delikataj piedoj... Skribu al mi linion kaj prenu mian tutan amon — nun kaj por ĉiam.
Ĉiam, kaj kun sindonemo — sed mi ne havas vortojn pri tio, kiel mi amas vin.
Oskaro"
Lasi Respondon