بالدوین همه این کارها را در حالی انجام داد که در بیرون از خانه بود و بدون عذرخواهی مستقیماً نبود (اگرچه او تا پایان عمر خود از شناسایی با یک برچسب خاص خودداری کرد و در آخرین مصاحبه خود اظهار داشت: "کلمه همجنس گرا همیشه به من اشتباه می کرد. هرگز دقیقاً منظور از آن را نفهمیدم. نمی‌خواهم به نظر دوردست یا حامی به نظر بیایم، زیرا واقعاً چنین احساسی ندارم. من فقط احساس می‌کنم این دنیایی است که ربطی به من ندارد، با جایی که من در آن بزرگ شده‌ام. من هرگز در آن خانه نبودم.») صراحت او در مورد تمایلات جنسی خود اغلب منبع ناامیدی برای متحدان و دشمنانش بود، اما انتخاب تجسم تضاد ظاهری تمام چیزی بود که بالدوین را بسیار قابل توجه می کرد. او می‌توانست در نقدها و مشاهدات فرهنگی‌اش تند باشد، اما آنقدر سخاوتمند است که آنها را ارائه دهد. او نسبت به آسیب باورنکردنی که اجرا شده بود با چشمانی روشن و بی احساس بود، اما حاضر نشد در برابر آن بدبین شود. او کلیسایی را که در آن بزرگ شده بود تا حد زیادی محکوم کرد، اما از بسیاری جهات تحسین برانگیزترین اصول آن را با زندگی و کار خود آشکار کرد. ما او و کارش را بسیار دوست داریم و فکر می کنیم چیزهای بی پایانی برای یادگیری از او وجود دارد!