در نامه‌ای از 20 ژانویه 1958، گینزبرگ از پاریس به اورلوفسکی می‌نویسد و دیدار با دوست صمیمی و همکار خود، ویلیام اس. باروز، یکی دیگر از نمادهای خرده فرهنگ همجنس‌گرایان ادبیات را بازگو می‌کند:

«پتی عزیز:

ای دل ای عشق همه چیز ناگهان طلا می شود! نترس نگران نباش حیرت انگیزترین اتفاق زیبا اینجا افتاده است! نمی دانم از کجا شروع کنم اما مهم ترین. وقتی بیل [ویرایش: ویلیام اس. باروز] آمد، ما فکر کردیم که همان بیل قدیمی دیوانه است، اما از آخرین باری که بیل را دیدیم، اتفاقی در این بین برای بیل افتاده بود... اما دیشب بالاخره من و بیل روبه روی هم نشستیم. دیگر آن طرف میز آشپزخانه و چشم به چشم نگاه کردم و صحبت کردم و من به همه شک و بدبختی خود اعتراف کردم - و جلوی چشمانم تبدیل به فرشته شد!

این چند ماه اخیر در طنجه چه اتفاقی برای او افتاد؟ به نظر می رسد او نوشتن را متوقف کرد و تمام بعدازظهرها روی تختش نشسته بود و به تنهایی فکر می کرد و مدیتیشن می کرد و نوشیدنی را متوقف کرد - و در نهایت به هوشیاری خود رسید، به آرامی و به طور مکرر، هر روز، برای چندین ماه - آگاهی از "یک مرکز حساس (احساس) خیرخواهانه برای کل خلقت" - او ظاهراً به روش خودش، آنچه را که من در خودم و تو آویزان کرده‌ام، دیدی از عشق بزرگ صلح‌آمیز داشت.

من امروز صبح با سعادت بزرگ آزادی و شادی در قلبم از خواب بیدار شدم، بیل نجات یافت، من نجات یافتم، تو نجات یافتیم، همه ما نجات یافتیم، همه چیز از آن زمان تا کنون بسیار هیجان انگیز بوده است - فقط از اینکه شاید تو غمگینم وقتی برای خداحافظی دست تکان دادیم و خیلی ناجور همدیگر را می‌بوسیدیم، نگران بودم - کاش می‌توانستم آن را کنار بگذارم تا خوشحال‌تر با تو خداحافظی کنم و بدون نگرانی و تردید در آن غروب غبارآلود وقتی تو رفتی... - طبیعت بیل تغییر کرده است، حتی من خیلی احساس می‌کنم. تغییر کرد، ابرهای بزرگ دور شدند، همانطور که احساس می‌کنم زمانی که من و تو با هم در ارتباط بودیم، خوب، رابطه ما در من ماند، با من, به جای اینکه آن را از دست بدهم، به همه احساسی شبیه به بین ما دارم.»