در دسامبر همان سال، به مید سمتی به عنوان دستیار متصدی موزه تاریخ طبیعی آمریکا پیشنهاد شد، جایی که او باقی کار خود را در آنجا سپری کرد. او با هیجان تا حد زیادی پذیرفت تا بتواند سرانجام به بندیکت نزدیک‌تر شود، و به همراه همسرش لوتر کرسمن به نیویورک نقل مکان کرد، با اعتقاد راسخ که این دو رابطه نه آسیبی به یکدیگر می‌رسانند و نه در تضاد هستند. به محض تصمیم گیری، او در 7 ژانویه 1926 به بندیکت نوشت:

"اعتماد تو به تصمیم من تکیه گاه من بوده است عزیزم، وگرنه نمی توانستم از پس آن بر بیایم. و این همه عشقی که بر من ریختی، نان و شرابی است که نیاز مستقیم من است. همیشه، همیشه پیش تو برمی گردم، موهایت را می بوسم عزیزم.

چهار روز بعد، مید نامه‌ای دردناک برای بندیکت می‌فرستد که در آن دو رابطه او و چگونگی متبلور شدن عشق به میل خود را منعکس می‌کند:

«از یک جهت، این وجود منزوی به‌ویژه آشکارکننده است - از طریقی که می‌توانم نگرش‌هایم را نسبت به مردم بدون هیچ محرکی تغییر دهم و تغییر دهم، مگر چیزی که از درون من سرچشمه می‌گیرد. من یک روز صبح از خواب بیدار می شوم که تو را به شکلی کاملاً جدید بسیار دوست دارم و شاید آنقدر خواب را از چشمانم پاک نکرده باشم که حتی به عکس تو نگاه نکرده باشم. این احساس عجیب و تقریباً عجیبی از خودمختاری به من می دهد. و درست است که ما این دوست داشتنی را "نزدیک" با هم داشته ایم، زیرا من هرگز تو را آنقدر دور نمی دانم که بتوان با آن زمزمه کرد، و موهای عزیزت همیشه فقط از بین انگشتانم می لغزند. . . وقتی کار خوبی انجام می‌دهم، همیشه برای توست... و فکر کردن به تو اکنون من را کمی غیرقابل تحمل خوشحال می‌کند.»

پنج هفته بعد، در اواسط فوریه، مید و بندیکت شروع می شوند برنامه ریزی یک دوری سه هفته ای با هم، که ثابت می کند، به لطف برنامه های شوهرانشان، پیچیده تر از آن چیزی است که آن دو در ابتدا تصور می کردند. مارگارت که از تمام برنامه ریزی ها عصبانی شده است، روت می نویسد:

"من با نگاه کردن به تو بسیار کور می شوم، فکر می کنم اکنون مهم نیست - اما چیز دوست داشتنی در مورد عشق ما این است که خواهد شد. ما مانند آن عاشقان ادوارد نیستیم که "حالا گونه به گونه می خوابند" و غیره که همه چیزهایی را که عشقشان به آنها آموخته بود که دوست بدارند فراموش کردند - گرانبها، گرانبها. من موهایت را می بوسم.»

در اواسط ماه مارس، مید یک بار دیگر ریشه در عشق خود به بندیکت دارد:

«من احساس می‌کنم بی‌نهایت آزاد و پایدار هستم، ماه‌های تاریک شک و تردید از بین رفتند، و می‌توانم وقتی مرا در آغوش خود می‌گیرید، با خوشحالی در چشمان شما نگاه کنم. معشوق من! زیبای من. خدا را شکر می کنم که سعی نمی کنی من را حصار بکشی، اما به من اعتماد کن تا زندگی را هر طور که می آید بگیرم و چیزی از آن بسازم. با اعتماد تو، من می توانم هر کاری انجام دهم - و با یک چیز گرانبها ذخیره شده بیرون بیایم. عزیزم، دستانت را می بوسم.

با فرا رسیدن تابستان، مید خود را مانند زمانی که شش سال قبل برای اولین بار ملاقات کردند، عاشق بندیکت می‌یابد و در نامه‌ای به تاریخ 26 اوت 1926 می‌نویسد:

"روت عزیزترین، من بسیار خوشحالم و به نظر می رسد تعداد زیادی تار عنکبوت در پاریس منفجر شده است. آنقدر بدبخت بودم که روز گذشته، بیشتر از هر زمان دیگری به خصوصیت اساساً تسخیرناپذیر علاقه ما به یکدیگر شک کردم. و اکنون با تمام دنیا احساس آرامش می کنم. ممکن است فکر کنید که گفتن این حرف برای خدایان وسوسه انگیز است، اما من همه اینها را تضمینی عالی برای چیزی می دانم که همیشه از نظر مزاجی به آن شک داشتم - ماندگاری اشتیاق - و صرف چرخش سر شما، یک انحراف شانسی صدای شما. به همان اندازه که چهار سال پیش توانستند روز را به پایان برسانند. و همانطور که به من میل بزرگتر شدن را به جای ترس می دهی، به من ایمانی می دهی که هرگز فکر نمی کردم در ماندگاری اشتیاق برنده شوم. من تو را دوست دارم، روت.